آرزو، انتظار بیجا و یا خواسته منطقی؟

در اکثر دانشگاههای مهندسی آمریکا، چنین مجسمه ای که با فولاد ساخته شده وجود دارد و به دانشجویان، انواع اتصالات ممکن در یک سازه فولادی را نشان می دهد.

از تعداد محدودی از دانشگاهای معتبر خودمان که بگذریم، به نظر می رسد حدود 90 درصد از دانشگاههای ما، امکانات و یا انگیزه لازم برای پیاده کردن چنین برنامه هایی را دارا نباشند.

اما نظام مهندسی های شهرهای مختلف که می توانند این برنامه ها را پیاده کنند.

کافی است یک طبقه و یا نیم طبقه از ساختمانهای محل استقرار خود را به این امر اختصاص دهند.

به نظر شما تا کی باید همّ و غم نظام مهندسی ها و گروههای تخصصی آنها این باشد که سهمیه فلان مهندس از فلان مقدار بیشتر بشود یا نشود؟

تا کی باید دغدغه آنها این باشد که مالک چگونه پول را به حساب نظام مهندسی بریزد و چگونه آن پول را به صورت قطره چکانی به مهندس خود پرداخت کنند؟

آیا نام نظام "مهندسی"، گویای حیطه وظایف اصلی "نظام مهندسی" نیست؟!